Over dit onderwerp werd ik ooit geïnterviewd voor een nieuwsbrief.
Isabel van Unen begeleidde vijf jaar lang 'Liftjeleven groepen' of 'Budgetkringen' in Maastricht. Bij een van de kringen besteedde ze aandacht aan upcycling: het hergebruiken van producten en transformeren tot iets nieuws.
Wat kun je allemaal doen met afval?
Oneindig veel! Ik zie in alle afval potentie. Bij de laatste budgetkring kwam ter sprake: wat kunnen we nog doen met spullen die we eigenlijk willen weggooien? De deelnemers waren heel enthousiast bij de voorbeelden. Sommigen gingen meteen aan de slag en verzonnen zelf weer iets. Anderen waren wat minder handig maar vonden het wel inspirerend.
“Afval is een enorme bron voor nieuwe mogelijkheden, het stimuleert creativiteit en geeft voldoening."
Hoe kun je upcycling op een leuke manier benaderen?
Wanneer we praten over 'afval bestaat niet', gaf ik daarbij altijd een specifieke opdracht. Eigen voorbeelden deden het dan goed. Die heb ik volop. Ik kom uit de milieubeweging en mijn man en ik gingen van één salaris leven toen we kinderen kregen. We hebben altijd zuinig geleefd. Op het moment dat ik iets moet weggooien, denk ik: ‘Kan ik er iets anders mee?’ Als het gelukt is, als je van niets ‘iets’ hebt kunnen maken, dan geeft dat veel meer voldoening dan wanneer je iets kant en klaar koopt in de winkel. Deze ervaring en kennis deelde ik met mijn deelnemers, maar draag ik nog steeds uit.
Kun je een voorbeeld geven van iets dat je hergebruikt?
Ik ga naar de boerenmarkt en koop groenten en fruit zo veel mogelijk onverpakt. Haal ik af en toe toch iets in de supermarkt, dan zitten bijvoorbeeld mandarijnen in van die stomme plastic netjes.
Zonde om weg te gooien, maar wat zou je er verder nog mee zou kunnen doen? Uiteindelijk heb ik die netjes opgevouwen tot vierkantjes; die heb ik vervolgens doorgestikt en op het schuimrubber van een oud kussen genaaid. Dat zijn waanzinnig handige afwassponsjes geworden!
Ben je zo ook op het idee gekomen voor de spijkerbroektassen die je maakt?
Nee, dat liep anders. Ik heb me verdiept in de Japanse taal, het eten, de cultuur, de mensen... Ik las over de Aomori-vrouwen, een volk in het uiterste noorden van Japan en was onder de indruk van de armoede en het zware leven van die vrouwen, en hun respect voor vezels en textiel. Later zag ik op tv een programma over jonge mannen die in Turkije onder erbarmelijke omstandigheden onze spijkerbroeken zandstralen en op hun dertigste arbeidsongeschikt zijn. Het is te gek voor woorden dat mensen moeten lijden voor onze mode en het stond in schril contrast met de Aomori-vrouwen die met elk draadje stof koesterden, omdat ze niks anders hadden.
“De productie van spijkerbroeken heeft een enorme negatieve invloed op het milieu. Mensen hebben ervoor geleden. Dat is zonde en dus wilde ik het materiaal graag hergebruiken.”
Een tas van de stof van de jeans maken is een van de honderdduizend mogelijkheden. Ik maak ze zodanig op maat dat ze precies in fietstassen passen.
Verschillende mensen vonden dat leuk, dus ik maakte er ook een aantal voor anderen.
Het is iets origineels, het is een statement en ook een soortement van aanklacht tegen de wegwerpmaatschappij!